ХАНЫМ ЗЕЈНӘБ (С.Ә.) – ИФФӘТ ВӘ МҮГАВИМӘТ НҮМУНӘСИ

Ханым Зејнәб (с.ә.) гәһрәман, шүҹаәтли, мүгавимәтли вә јорулмаз бир гадын олуб. Дүнјада шүҹаәтли гәһрәманлар онун шәхсијјәти, чалышганлығы вә шүҹаәти гаршысында баш әјибләр. О, јеткинлик јашына чатанда, чохлу елчиләр арасындан иҝид вә шәхсијјәтли бир оғланы – әмиси оғлу Абдуллаһ ибн Ҹәфәр Тәјјары өзүнә һәјат јолдашы сечир; бу шәртлә ки, һәр заман имам Һүсејн (ә) сәфәрә ҝетмәк истәсә, Зејнәбин (с.ә.) гардашы илә бирликдә олмасына мане олмасын. Зејнәби-Кубранын (с.ә.) барәсиндә дејилмәли сөзләр чохдур вә онун ганлы Ашура ингилабындакы шүҹаәтинә нәзәр салаг:

Имам Һүсејн (ә) Мәдинәдән чыхыб, бир мүддәт Мәккәдә галдыгдан сонра Ирага тәрәф мәнзил-мәнзил һәрәкәт едәндә, ханым Зејнәб (с.ә.) гардашы илә бирликдә олур. О, јахшы мунис вә мөһкәм сирдаш кими, имам Һүсејни (ә) һимајә едир вә Кәрбәлада Ислам дөјүшчүләринин мисилсиз көмәкчиси олур. О, алты гардаш (имам Һүсејн (ә), Әбүлфәзл-Аббас (ә), Ҹәфәр, Осман, Абдуллаһ (Үммүл-Бәнинин оғуллары) вә Овн (Әсманын оғлу)) дағы ҝөрүр. Ҝөзүнүн ики нуру – Овн вә Мәһәммәд адлы ики јенијетмә оғлу – Кәрбәлада шәһадәтә јетир. Бунлардан әлавә, Әлиәкбәр, Гасим вә Абдуллаһ кими гардашы ушагларынын да дағына дөзүр. Ханым Зејнәб (с.ә.) гардашларынын башларынын бәдәнләриндән ајрылмасынын, хејмәләрин јанмасынын вә јетим ушаглара зүлм олунмасынын шаһиди олур. Бүтүн бу мүсибәтләр мүгабилиндә әҝәр дағ олсајды әријәрди. Амма тарихин бу дилавәр ҹарчысы, бу јорулмаз гәһрәманы елә бир мүгавимәт ҝөстәрир ки, ону бәјан вә гәләмлә тәҹәссүм етмәк олмур.

О, атасынын заманында Куфәдә гадынларын мүәллими иди. Имам Һәсәнин (ә) дөврүндә исә имканы гәдәр Исламын вүсәти үчүн чалышды. Ҹамаатын онун атасы вә гардашына етдији хәјанәтләр, гәдирбилмәзликләр вә аиләсинә едилән зүлмләр Зејнәбин (с.ә.) ҹәдди вә атасынын сүннәсини дирчәлтмәси јолунда ирадәсинә азаҹыг белә мәнфи тәсир ҝөстәрмәди. О, гардашы имам Һүсејнин (ә) дөврүндә, ағыр Кәрбәла фаҹиәсиндә өзүнү бүтүн чәтинликләрә ујғунлашдырды. Мараглысы будур ки, имам Сәҹҹадын (ә) бујурдуғуна әсасән, бүтүн бу чәтинликләрдә о, ҝеҹә намазыны тәрк етмәди. Ханым Зејнәб (с.ә.) әр евиндәки фираван һәјатындан әл чәкиб өзүнүн бүтүн ҝүҹ вә гүввәсини имам Һүсејнин (ә) јолунда сәрф етди. Кәрбәла мүсибәти баш верәндә, онун јашы әлли бешдән чох иди. Бу јашда дағ кими мөһкәм гамәти вә дәрја гәдәр ҝениш гәлби варды. Зејнәб (с.ә.) бу һадисәләр заманы үч мүһүм иши лајигинҹә јеринә јетирди:

1. ИМАМЫ ҺИМАЈӘ ЕТМӘК

Ханым Зејнәб (с.ә.) имам Һүсејн (ә) сағ олдуғу мүддәтдә о һәзрәти, о да шәһид олдугдан сонра имам Сәҹҹады (ә) һимајә етди. Бир нечә дәфә истәдиләр ки, имам Сәҹҹады (ә) гәтлә јетирсинләр, ханым Зејнәб (с.ә.) буна имкан вермәди. Бу вәзијјәтдән бири дә Ибн Зијадын Куфә игамәтҝаһында, имам Сәҹҹадла (ә) Ибн Зијад арасында мүбаһисә заманы јаранды. Ибн Зијад имам Сәҹҹады (ә) шәһид етмәк истәдикдә, ханым Зејнәб (с.ә.) гојмады вә деди: “Әҝәр о өлдүрүләҹәксә, елә исә мәни өлдүр.” (“Мәгтәлул-Мугәррәм”, сәһ.371.)

2. ШӘҺИДЛӘРИН УШАГЛАРЫНЫ ҺИМАЈӘ ЕТМӘК ВӘ ГОРУМАГ

Ханым Зејнәб (с.ә.) шәһидләрин ушагларындан елә һимајәдарлыг едирди ки, һәтта өз јемәк пајыны да онлар үчүн сахлајыр, ушаглара ҝеҹә-ҝүндүз нәвазиш ҝөстәрир вә дајанмадан өз сәји илә онлары дүшмән тәһлүкәсиндән аманда сахлајырды.

3. ШӘҺИДЛӘРИН ГАНЫНДАН ҺИМАЈӘДАРЛЫГ ЕТМӘК, ҺӘДӘФ ВӘ МӘГСӘДЛӘРИНИ ҮММӘТӘ АШЫЛАМАГ

Ханым Зејнәб (с.ә.) имам Һүсејн (ә) вә Кәрбәла иҝидләри шәһид олдугдан сонра һәр фүрсәтдә, һара ҝетдисә онларын һәдәф вә мәгсәдләрини чатдырырды. Залымларын башы үзәриндә елә фәрјад етди ки, һәлә дә чәкдији фәрјадын зәрбәләри Језидин вә Језид дәстәсинин үзүнә дәјир вә уҹа бәјаны зүлмкарлары ләрзәјә салыр.

О ханым Језидин Куфәдәки ганичән валиси Ибн Зијадын һөкумәт игамәтҝаһындакы чыхышында бүтүн мәтләбләри бәјан етди вә һамыны ағлатды. Зејнәб ҹар чәкди: “Еј куфәлиләр! Һеч билирсинизми Пејғәмбәрин (с) гәлбини неҹә парчаладыныз, һансы ганы ахытдыныз, неҹә дә бөјүк бир ҝүнаһ етдиниз? Ҝөјдән сизә јағыш әвәзинә ган јағаҹаг. Ахирәтдә исә елә бир әзаба ҝирифтар олаҹагсыныз ки, һеч бир шәфаәтчинин сорағыныза ҝәлмәјәҹәјинә тәәҹҹүб едәҹәксиниз?” (“Мәгтәлул-Һүсејн (ә)”, Мугәррәм, сәһ.384.)

Һәзрәт Зејнәбин (с.ә.) Језидин Шамдакы һөкумәт игамәтҝаһындакы хүтбәси Језид вә онун әлалтыларыны гијамәтә гәдәр рүсвај етди. Онун чыхышы Гурани-Кәримин ајәләринә әсасланан, һәртәрәфли вә ганеедиҹи бир хүтбә иди. Елә бил ки, бу хүтбәни о ханымын ата-анасы сөјләјирди. Језидин бурнуну јерә сүртдү. Ханымын (с.ә.) хүтбәси чох ҝенишдир вә бир нечә ҹүмләси илә кифајәтләнирик:

“Еј Језид! Еј Мәккәнин фәтһиндә әсир дүшмүшкән ҹәддим Пејғәмбәрин (с) әли илә азад едилән кәсләрин оғлу! Нә гәдәр һијлә вә кәләк билирсәнсә ишләт! Лакин анд олсун Аллаһа! Бизи вә бизим сәһнәдәки һүзурумузу һеч вахт мәһв едә вә вәһјин нурлу ишығыны сөндүрә билмәјәҹәксән. Һәрчәнд ки, сәнин зүлмләрин дағлары учурдан вә ҝөјләри виран едәндир. Анҹаг сәнин нәнән Исламын илкин шәһидләринин ҹијәрини (һәзрәт Һәмзәнин (ә) ҹијәрини) чејнәјибсә, сәндән бундан артыг нә ҝөзләмәк олар? Сән Исламла ачыг-ашкар мүхалифәт бајрағы галдыранларын оғлусан. Мән истәмәздим ки, зәманә мәни сәнинлә үз-үзә ҝәтирсин. Анҹаг инди беләдирсә, мән сәни шәхсијјәтсиз билиб, сәнә гарғыш јағышы јағдыраҹағам. Бизим әзизләримизи өлдүрмәјинә севинмә! (Гуран бујурур): “Аллаһ јолунда өлдүрүләнләри (шәһид оланлары) өлү зәнн етмә! Хејр, онлар өз Рәббинин јанында дири олуб, рузи (ҹәннәт рузиси) јејирләр.” (“Али-Имран” сурәси, ајә 169.)

Зејнәбин (с.ә.) хүтбәси елә бир иш ҝөрдү ки, Језид бүтүн ҝүнаһлары Ибн Зијадын бојнуна јыхды. (Тарихи-Тәбәри, 6-ҹы ҹилд, сәһ.266.)

О һәзрәт (с.ә.) Кәрбәла фаҹиәсиндән сонра Мәдинәјә гајытды. Орада да фүрсәт дүшдүкҹә, ҹамааты Језидин әлејһинә галдырар, онун чиркинликләрини ифша едәрди. Әһвалаты Језидә хәбәр вердиләр. Бәзи алимләрин нәглинә ҝөрә, Језид Мәдинәнин валисинә әмр етди ки, Зејнәби (с.ә.) Мисирә сүрҝүн етсин. Беләҹә, ханым Зејнәб (с.ә.) имам Һүсејн (ә) шәһид оландан бир ил нечә ај сонра дүнјадан ҝетди. Бәзи алимләрин нәзәринә ҝөрә исә, ханым Зејнәб (с.ә.) әри илә Шама ҝетди вә орада дүнјасыны дәјишди. Бу, тарихдә һәмишәјашар вә дағ кими вүгарлы олан бир нечә шәһид баҹысынын вә ики шәһид анасынын гәһрәманлығы барәсиндәки гыса мәлумат иди. О, Ибн Зијадын гаршысында ачыг-ашкар шәкилдә демишди: “Мән Кәрбәлада ҝөзәлликдән башга бир шеј ҝөрмәдим.” Јәни шәһидлик бизим үчүн сәадәтдир. О, имам Һүсејнин (ә) јаралы бәдәнини әлләри үстә гојуб деди: “Пәрвәрдиҝара! Бу гурбаны биздән гәбул ет.”